به آفتاب سلامي دوباره خواهم داد به جويبار که در من جاري بود به ابرها که فکرهاي طويلم بودند به رشد دردنک سپيدارهاي باغ که با من از فصل هاي خشک گذر مي کردند به دسته هاي کلاغان که عطر مزرعه هاي شبانه را براي من به هديه مي آوردند به مادرم که در اينه زندگي مي کرد و شکل پيري من بود و به زمين که شهوت تکرار من درون ملتهبش را از تخمه هاي سبز مي انباشت سلامي دوباره خواهم داد مي ايم مي ايم مي ايم با گيسويم : ادامه بوهاي زير خاک با چشمهايم : تجربه هاي غليظ تاريکي با بوته ها که چيده ام از بيشه هاي آن سوي ديوار مي ايم مي ايم مي ايم و آستانه پر از عشق مي شود و من در آستانه به آنها که دوست مي دارند و دختري که هنوز آنجا در آستانه پرعشق ايستاده سلامي دوباره خواهم داد فروغ فرخزاد