سلام
ما دوباره تشريف آورديم! جوابهايي را كه به كامنتها داده ايد خوانديم و غير از اينكه حسابي شيرفهممان شد كه « ايني که من گفتم واقعيته! واقعيتي بدون کوچکترين تغيير و يا حتي ويرايش در جملات!» ( به جان تك تك سوسكهاي آشپزخانه مان فهميديم!) يك چيزي به نظرمان رسيد كه بگوييم. اما اجازه بدهيد بدون كت و شلوار حرف بزنيم. راحت تريم:
ميدونيد چيزي كه من اصلا ازش خوشم نمياد اينه كه ملت حتي در عقايدشون هم تابع مد هستن!!! گاهي حتي خودشون هم متوجه نيستن ولي دارن حرفهاي ديگران رو تكرار ميكنن! اگه بري به مثلا هفتصد هشتصد سال پيش عشق نه تنها تمام قد وجود داره بلكه به شدت مقدس و محترمه، اگه بياي مثلا به صد سال پيش عشق مشكوكه! بايد موشكافي كرد ببيني راسته يا دروغ! اما راستهاش بيشتر از دروغهاشه، اگه بري به بيست سي سال پيش عشقهاي واقعي يواشكيه.. خاموشه.. تو يه لبخند، يه جمله...و اگه به پنج شش سال اخير نگاه كني همه بيل ورداشتن افتادن به جون عشق كه آآآآآآآآآي عشق چيه؟ عشق اصلا وجود خارجي نداره الكيه افسانه اس!!!! ( كل اين چيزايي كه گفتم درباره آدمايي بود كه مثلا تو زندگي تفكر ميكنن ها.. اون هوس بازها و ول معطلها رو بي خيال)
جان من ه نظر شما ميشه كه كل نسل بشر اين همه سال فقط تو افسانه عاشق شده باشن؟ چرا دستتون به عشق نميرسه منكر وجودش ميشيد؟ اگر شما عاشق نميشيد يا عشاق دور و برتون مدعي از آب درميان پس عشق وجود نداره؟
ميدونيد چيه؟ من فكر ميكنم مشكل اساسي از اونجا شروع ميشه كه ما فكر ميكنيم عشق يه اتفاق «دوسره» اس. يني همش دنبال «يك نفر» ميگرديم براي عاشق شدن. يا منتظريم عاشق يك نفر بشيم. يا حتي بعضي آدمها «تلاش» ميكنن عاشق «كسي» بشن!!!! در حالي كه برعكس من فكر ميكنم عشق كاملا يك سره است. يني توي نويسنده بدون نياز به هيچ كس ميتوني عاشق بشي.. عاشق باشي... وجود محبوب فقط يه بهانه اس... و هر كس تا اين عشق رو در وجود خودش ايجاد نكرده باشه هرگز نميتونه به درستي ادعاي عشق كنه. هرگز نميتونه حقيقتا عاشق محبوبي باشه...
با وجود اين برات دعا ميكنم كه عاشق نشي بلكه دوست بداري. چون دوست داشتن شكل عميق تر و متين تر و نجيب تري از عشقه. بي آتش سركش عشق، سوختن بي صداييه كه درگيرت ميكنه...
چقدر حرف زديم! برويم متن سخنراني آينده مان را آماده بنماييم!
فعلا
