پرواز تا بي‏نهايت را بايد فارغ از نگاه اين و نظر آن انجام داد.

نمي‏دونم چه‏جوري كامنت بنويسم.

شايد حتا كامنت نوشتنم براي همون چيزايي باشه كه گفتي؛ همون چيزا دقيقا. البته نمي‏دونم. شايد هم اين‏جوري نباشه.

مي‏بيني؟ حتا من كه ممكنه يكي از مخاطب‏هاي اين يادداشت تو باشم، دقيقا نمي‏دونم دارم چه‏كار مي‏كنم و چه واكنشي نسبت به حرفا و احساسات و رفتارهاي تو نشون مي‏دم.

حق داري فكر كني همه دارن با اختيار و شايد به عمد اون كارهايي كه گفتي رو انجام مي‏دن؛ اما دست‏كم من درباره خودم مطمئنم كه اين تلقي درستي نيست.

آدم‏ها اين‏قدر كه اين‏جا نوشتي دورو نيستن. دست‏كم دورويي‏هاشون رو اين‏قدر مخفي نمي‏كنن كه نشه به اين راحتي فهميد.

من رو مي‏بيني؟ من حتا نمي‏دونستم چي مي‏خواستم بنويسم و الان هم نمي‏دونم توي اين چند خط چي رو ثابت كرده‏م. تنها چيزي كه مي‏دونم اينه كه رنگ اين چند خط رنگ جالبيه، اندازه‏ش هم 2ـه و يه جوري هم دارم مي‏نويسم كه بتوني حس دوست داشتني كه توي وجودم نسبت به تو موج مي‏زنه رو بفهمي.
نمي‏دونم. شايد اين حرفام هم مشمول يادداشت تو بشه. در هر صورت به نظر من داري بد نگاه مي‏كني.

همين.