دیگران از صدمهء اعدا همی نالند ومن
ازجفای دوستان گریم چو ابر بهمنی!
سست عهد و سرد مهرند این رفیقان، همچو گل
ضایع آن عمری که با این سست عهدان سرکنی!
دوستان را می نپاید الفت و یاری ولی
دشمنان را همچنان برجاست کید و ریمنی
کاش بودندی به گیتی استوار و دیرپای
دوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی!
«رهی»