یک نویسنده مصری در کتاب جدید خود، احمدی‌نژاد را تنها نجات دهنده برنامه‌های هسته‌ای ایران دانست. « عادل الجوجاری»  در کتابی که با عنوان« احمدی نژاد؛ نجات دهنده برنامه‌های هسته‌ای تهران» منتشر کرده‌است،آخرین تحولات جهانی مربوط به برنامه هسته‌ای ایران را بررسی کرده و در آخر احمدی‌نژاد را با ادامه روشی که در پیش گرفته‌است تنها نجات دهنده ایران می‌داند. نویسنده در این کتاب احمدی نژاد را رییس جمهوری می‌داند که هیچ گاه پس از انتخاب شدن، شعارهای انتخاباتی خود را فراموش نکرد. وی در ادامه به تشریح جنگ روانی غرب علیه ایران پرداخته و دیپلماسی فعال احمدی‌نژاد را در خنثی سازی اثرات این جنگ روانی می ستاید. در آخر، نویسنده تاکید کرده است که فشار و تحریم نمی‌تواند ایران را از اهداف خود منحرف سازد زیرا ملت و دولت ایران از سالها پیش تحت تحریم و فشار غرب بوده اند و با وجود آن به پیشرفت‌هایی این‌چنین دست یافته‌اند.
این ستایش سیاست احمدی‌نژاد از سوی یک نویسنده عرب، ورای ناله‌های عجز و ناتوانی سران و رسانه‌های کشورهای سلطه است که این روزها و مخصوصا پس از تزریق گاز هگزا فلوراید به سه هزار سانتریفیوژ در نطنز و ورود ایران به چرخه غنی سازی صنعتی اورانیوم به گوش می‌رسد. همه اینها در حالی است که از ابتدای ریاست جمهوری احمدی‌نژاد و در دست گیری سکان هدایت پرونده هسته‌ای از سوی تیم مدیریتی جدید او، بارها شاهد آن بوده‌ایم که عده‌ای در داخل با سیاه‌نمایی و تخریب دستاوردهای عظیم هسته‌ای، دولت را به بی تدبیری در امر هسته‌ای متهم می‌کنند. این هجمه وسیع رسانه‌ای مخصوصا از طرف رسانه‌های نزدیک به تیم سابق مذاکرات هسته ای ایران بیشتر قابل لمس است. به نظر می‌رسد جناب آقای حسن روحانی «رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام» و رسانه‌های وابسته به این مرکز، در تلاشند که با زیر سوال بردن موفقیت‌های چشمگیر دولت احمدی نژاد در مساله هسته‌ای، عملکرد مرعوبانه خود در دوره گذشته و عقب نشینی‌های پی در پی در برابر خواست‌های ظالمانه استعمار را لاپوشانی کنند. شاید ایشان بتوانند فراموش کنند اما ملت هر گز از یاد نخواهد برد که تیم ایشان چگونه در برابر خرید چند قطعه وسایل هواپیما، دو سال تمامی فعالیت‌های هسته‌ای کشور، حتی فعالیت‌های تحقیقاتی دانشمندان و محققان را به حالت تعلیق در‌آوردند و از این راه چه فرصت های طلایی را از پیش روی ملت کنار زدند. این عمده‌ترین خیانت گروه سابق مذاکرات هسته‌ای بود و گرنه خیانت دیگر اعضای آن گروه در فروش اطلاعات هسته‌ای به بیگانگان، ایجاد جو رعب و وحشت در داخل کشور،  سوء استفاده از اعتماد رهبر و مردم و تساهل در پیگیری حق مسلم ملت، هرکدام جرمی است که حق پیگیری آن برای دستگاههای امنیتی و قضایی محفوظ است.
احمدی نژاد چندی پیش چه زیبا گفت: «این که برخی از موفقیت های دولت نهم در پی گیری خواسته های مردم ایران، احساس شکست می کنند، تقصیر ما نیست. آنان می بایست همان زمان طوری رفتار می کردند که امروز این احساس را نداشته باشند! » امروز نیز دیدیم که وی در یکی از شهرستان های استان فارس، چگونه از حق قطعی،قانونی و منطقی ملت دفاع کرده و گفت: « احدی حق ندارد در پیگیری حق مسلم ملت در امر هسته‌ای کوتاه بیاید.»

 روزنامه جمهوری اسلامی که رسانه ای وابسته به شخص رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام به شمار می‌رود در اقدامی خشمانه، به رجا نیوز حمله کرد. این روزنامه که سعی داشت اظهارات تعجب بر انگیز هاشمی رفسنجانی در افتتاحیه کنفرانس وحدت اسلامی را توجیه کند با حمله به خبرگزاری رجا، آن را یک پایگاه اینترنتی خواند که همواره بر طبل تفرقه می‌کوبد!
هاشمی رفسنجانی در افتتاحیه کنفرانس وحدت اسلامی گفته بود: « زمان بررسی خیلی از اختلافات شیعه و سنی گذشته است و در شرایط امروزی دیگر موضوعیتی ندارد که ببینیم چه کسی خلیفه اول بوده است».
پس از انتشار این اظهارات، رجا نیوز به گفتگو با دو عالم دینی، « آیت‌الله سید احمد علم الهدی؛ امام جمعه مشهد و آیت‌الله سید احمد خاتمی امام جمعه موقت تهران» در خصوص مفهوم انسجام اسلامی پرداخت که هر دو ایشان با این نوع نگاه به این مقوله مخالف بودند.

پ.ن1: برای من عجیب نیست که الآن حرفهایی از زبان هاشمی رفسنجانی می‌شنویم که  8 سال پیش از زبان مدعیان اصلاح طلبی شنیده بودیم!

پ.ن2: می‌خواستم یه چیز دیگه هم بگم اما دلم تاب نمیاره که بگم. شاید دهه فاطمیه گفتم! 
«یا زهرا»

لینک زیر را هم ببینید بد نیست.

اتحاد واجب، وحدت محال، استحاله انتحار

1- دوسال پیش در چنین روزی « خلیل نعیمی» دبیر اول سفارت جمهوری اسلا‌می ایران در عراق کشته شد.
2- سه شنبه هفته گذشته، «جلا‌ل شرفی» دبیر دوم سفارت جمهوری اسلا‌می ایران در عراق، در حالی پس از 60 روز اسارت آزاد شد که آثار جراحات وارده در اثر شکنجه مامورین آمریکایی هنوز بر اعضاء و جوارحش هویدا بود.
3- هنوز از پنج دیپلمات ایرانی که دو ماه پیش توسط نظامیان آمریکایی از محل دفتر کنسولگری جمهوری اسلا‌می ایران در شهر اربیل عراق ربوده شده‌اند، خبر موثقی در دست نیست.
4- چند روز پیش نظامیان متجاوز انگلیسی در حالی با خوشحالی به کشور خود باز‌می‌گشتند که پس از یک اقامت توریستی چند روزه در ایران، انواع و اقسام هدایا و سوغاتی‌های ایرانی را هم با خود به کشورشان می‌بردند.

واقعا چقدر ما خوبیم! نه؟! 

حاج آقا صفار نژاد هم رفت. چه خوب هم رفت. درست بعد از زیارت اربابش امام حسین. روحانی کاروانی بود که رفته بودند زیارت. تو همین اتوبوسی بود که روی پل مهران افتاد تو دره. می‌گند همون موقع جلوی اتوبوس ایستاده بوده و داشته برای ارباب روضه می‌خونده که اون اتفاق می‌افته و پر میکشه. خوب با این اوصاف دیگه معلومه جاش کجاست.
استاد حوزه و دانشگاه. تازه دکتراش را گرفته بود. ما را بگو می‌خواستیم از این به بعد بهش بگیم آقای دکتر!
چه زود گذشت. همین محرم بود که داشت رو منبر بحث علم و دین را ارائه می‌داد. و الحق هم که چه بحث علمی و کارشناسی ارائه داد. چه بحث‌ها که با هم کردیم. و چه سوال و جواب‌هایی. روز آخر بهم گفت: برای سال دیگه یکی دیگه را پیدا کنید. نمیشه که هر سال من بیام. بزارید مردم از بقیه هم استفاده کنند. دیگه ما تکراری شدیم! نهج‌البلاغه ای که شب آخر بهم داد را به هیچ کس ندادم. با اینکه خیلی خواهان داشت اما گفتم این هدیه حاج‌آقاست. خودم می‌خوامش.
الآن دارم از تشییع جنازه میام. چه تشییع جنازه‌ای بود. انگار همه شهر اومده بودند. این همه جمعیت زیر رگبار بارون ایستاده بودند و گریه می‌کردند. گریه هم داشت واقعا. آیت‌الله مکارم شیرازی هم پیام داد. چند تا دیگه از علما هم پیام تسلیت دادند.

باباجون. دایی.اکبر. مهدی. ضابط. ذاکر. حاج احمد. حاج محمود. و حالا هم صفارنژاد. عجب دنیای پستیه.

این چند روزه مرتب تلویزیون می‌گفت خبری در راه است. اما ما که نمی دونستیم خبرش مربوط به همین امروزه!
امروز صبح قبل از رفتن به دانشگاه یه کاری داشتم که مجبور شدم 4 تا اتوبوس سوار بشم. از اتوبوس اول که پیاده شدم، راننده بلیط نگرفت. مردم که پرسیدن چرا؟ گفت: روز انرژی هسته‌ایه! خوشحال شدیم! به خودم گفتم این انرژی هسته‌ای عجب انرژی خوبیه! از همین الآن اثراتش مشخصه!
تو چهار باغ، معمولا از شیخ بهایی تا انقلاب را پیاده میرم. کمتر از 500 متر راهه. اماامروز، خواستیم هم مثلا از این مزایای انرژی هسته ای بیشتر استفاده کنیم و هم زودتر برسیم. به خاطر همین سوار اتوبوس شدم. وقتی خواستم پیاده بشم، راننده 2 تا بلیط گرفت! گفتم چرا؟! گفت اینا اتوبوس‌های ملک‌شهره. گفتم آخه من که فقط یه ایستگاه سوار شدم. گفت فرقی نداره خوب بود سوار نشی! 2 تا بلیط دادم بهش. به خودم گفتم کاشکی مثل هر روز پیاده اومده بودم. این راننده که تلافی اون بلیط را هم در آورد... دیگه اصلا نشد بهش بگم امروز روز انرژی هسته‌ایه!
سوار اتوبوس بعدی شدم. موقع پیاده شدن دیگه بی خیال این انرژی هسته‌ای شده بودم. به خودم گفتم حتما اون راننده اولیه اشتباه کرده. یا اصلا خودش نذر کرده به مناسبت امروز که روز انرژی هسته‌ایه از مسافرها بلیط نگیره. تو همین فکرها بودم که رسیدیم به ایستگاه مورد نظر. بلیطم را آماده تو دستم گرفته بودم. دادمش به راننده. اما بلیط نگرفت! وقتی با نگاه‌های متعجب مردم روبرو شد، ‌گفت: امروز احمدی نژاد اومده اصفهان و گفته از کسی بلیط نگیرید! یه پیرزنه گفت: خدا خیرش بده. عجب رییس جمهور خوبیه! کاشکی همیشه میومد اصفهان!
سوار اتوبوس بعدی شدم. بلیط ندادم و پیاده شدم. تو فکر این همه خوبیهای انرژی هسته‌ای بودم که با صدای راننده به خودم اومدم: آقا دانشجویی؟!خجالت نمی‌کشی بلیط نمیدی؟ هیچی نگفتم. خجالت هم کشیدم. فکر کنم سرخ هم شده بودم. دستم را کردم تو جیبم که بلیط را در بیارم و بهش بدم که دو تا پیرمرد هم پشت سر من بلیط نداده پیاده شدند. قبل از اینکه راننده چیزی به اونا بگه یکیشون گفت: آقا امروز روز انرژی هسته‌ایه! میگن اتوبوس مفتیه! راننده گفت کسی چیزی به ما نگفته. در همین حین اون یکی پیرمرده به من گفت: برو پدر جان! برو به درس و مشقت برس. نمی‌خواد بلیط بدی! دستم را از تو جیبم در آوردم و خواستم برم که راننده از پشت فرمون بلند شد و عصبانی گفت: آقا کجا؟ نمی‌خوای بلیطت را بدی؟ دیگه خیلی ضایع شده بودم. همه داشتند بر و بر ما رو نگاه می‌کردند. بلیطم را درآوردم و خواستم بهش بدم که همون پیرمرد اولیه دستم را گرفت و گفت: آقا مگه نمی‌گم بلیط نده! مال پدرش نیست که بخواد بگیره. بیت الماله. مال خودمونه. امروز هم که مفتیه! راننده دیگه خیلی عصبانی شده بود.سر پیر مرده داد زد: باباجون! باید به ما اعلام کنند بلیط نگیریم یا به شما؟ کسی چیزی به ما نگفته. اصلا انرژی هسته‌ای چه ربطی به اتوبوس ما داره؟ مگه سوخت اتوبوس از انرژی هسته‌ایه؟!
دستم را از تو دست پیرمرد بیرون کشیدم و بلیط را بهش دادم. داشتم می‌رفتم که پیرمرد رو به راننده کرد و گفت: به به! اینجوری می‌خواهید انرژی هسته‌ای را بیارید سر سفره مردم؟!

تو این چند روزه خیلی از دوستان بهم گفتند که چرا مطلب نمی‌نویسم و وبلاگم را به روز نمی‌کنم. البته من هم ضمن عذر خواهی و تشکر از لطفشون، دلیلش را براشون گفتم. دلیل اون هم چیزی نیست جز اینکه دارم خاطرات اردو را توی تالار گفتگوی گروه از بلاگ تا پلاک می‌نویسم و دوست ندارم کاری که شروع کردم به خاطر مشغولیت‌هام ناتموم باقی بمونه.
راستش اول می‌خواستم خاطرات را همین جا توی وبلاگ بنویسم اما بعد دیدم هم حجم مطالب ممکنه خیلی باشه و هم اینکه این کار، زیاد با اصول من برای وبلاگ‌نویسی همخوانی نداره. از جهتی دیدم اگر توی گفتگوها بنویسم - به این دلیل که در صفحه اول پارسی بلاگ نمایش داده میشه- چه بسا تعداد افراد بیشتری – مخصوصا اردو نیامده‌ها – خاطرات را بخونند و با فضای اردو – البته از دید من – آشنا بشند. دلیل دیگری هم که نوشتن توی تالار گفتگو را انتخاب کردم، این بود که این امکان برای دیگر دوستانی که با هم اردو بودیم هم فراهم بشه که خاطرات خودشون را بنویسند تا در آخر یک مجموعه قشنگ از نوشته‌های بچه‌ها پیرامون اردو جمع‌آوری شده باشه؛ اما زهی خیال باطل !

حالا که حرف به اینجا رسید بزارید یه چیز دیگه هم بگم: به روز کردن وبلاگ برای من تابع معیارهای خاصیه که برای خودم تعریفشون کردم. ببینید به نظر من این اصلا مهم نیست که یک نفر تو وبلاگش هر روز مطلب بنویسه و یا حتی روزی چندتا پست بزاره. بلکه از نظر من کیفیت مطالب از اهمیت بیشتری برخورداره.درسته که وبلاگ یک صفحه شخصیه اما قبول داریم که هر مطلبی که توی این صفحه شخصی گذاشته میشه بالاخره بازدیدکننده‌هایی داره. اینکه آدم برای به روز نگه داشتن وبلاگش، بیاد هر روز در مورد کوچکترین اتفاقات زندگیش بنویسه، یا کم اهمیت ترین تفکراتی که به ذهنش میاد را بیان کنه، فکر نمی‌کنم کار زیاد جالبی باشه. چون این آدم برای نوشتن وبلاگ را انتخاب کرده نه یک دفترچه معمولی و باید بدونه که احتمالا مخاطبانی هستند که اون نوشته‌ها را می‌خونند و اگر چندین بار با یک تیپ مطلب مواجه بشند شاید برداشتی کودکانه از نویسنده وبلاگ تو ذهنشون ایجاد بشه و کمترین اثرش آن خواهد بود که دیگه اصلا گذارشون هم به اونجا نیفته. البته من منکر این نیستم که مدیریت وبلاگ امری‌است کاملا شخصی و آدم نباید به خاطر خوشامد مخاطب دست به هر کاری بزنه اما حرف من یه چیز دیگه‌است. حرفم سر به زور به روز نگه داشتن وبلاگه!
با نگاهی گذرا به بعضی از وبلاگ‌هایی که مهمترین افتخارشون اینه که هر روز به روزند و یا حتی روزی چندتا پست می‌گذارند، می‌بینیم که مطالبشون پر است از غلط‌های املایی و نگارشی که این خود جدای از پاس نداشتن پارسی! نوعی توهین به خواننده است. اخیرا هم که بازار کپی – پیست مطالب داغ داغه و بعضیا برای به روز نگه داشتن وبلاگشون، روی دستگاه فتوکپی را هم سفید کرده‌اند! حالا آیا واقعا اینجور به روز نگه داشتن وبلاگ درسته؟